Tegenvraag: Waarom spelen kinderen? Als klein jongetje bracht ik al uren door in een eigen wereld met ridders, cowboys en indianen, met elektrische treinen, met bouwmaterialen en opgestapelde handdoeken tegelijk op zolder, zonder publiek, zonder publiciteitsverlangen, alleen voor mezelf. En dat op vele dagen, keer op keer, met buitengewone vreugde. Alles was mogelijk in deze wereld, zelfs Superman kwam op een gegeven moment langs, volkomen logisch. Ik tekende met kleurpotloden wat ik wilde, omdat ik het leuk vond, zonder doel en nut, natuurlijk ook omdat mijn lieve ouders lovende opmerkingen gaven. Dat gaf veel voldoening, maar niet in de eerste plaats de reden voor mijn schilderacties. Ik speelde en speel nog steeds gitaar, vaak en graag voor mezelf, ik lees romans, kijk films. Daar heb ik ook geen applaus of publiek voor nodig, ik doe het voor de lol. Terug naar de beginvraag: ik maak kunst door nog steeds in mijn eigen innerlijke wereld te gaan, voor de lol. En iedereen die als toeschouwer of luisteraar van buitenaf met belangstelling wil deelnemen aan mijn product, foto, sculptuur, collage of muziekspel is van harte welkom, maar niet de primaire impuls voor mijn werk. Dus ik ben altijd het kind van het verleden gebleven, een egocentrische schepper van mijn eigen werelden. Ik ervaar geboorten en miskramen, voor mezelf, waardevrij.

Ik zou ze misschien kunnen classificeren, indelen in genres, in groepen materiaal, maar zeker zonder extra kenniswinst voor de kijker. Al met al kan mijn kunst worden omschreven als vreemd, raar, verontrustend, hoekig-wonderlijk, deels morbide-somber, deels satirisch-sardonisch, surrealistisch. Maar wat is het nut van al die labels? Ik geef de voorkeur aan ‘vreemd’.

Zoals elke creatieveling verwerk je alle indrukken die je sinds je kindertijd hebt opgedaan. Geen enkele artiest begint vanaf nul; Hij zal altijd putten uit een cultureel erfgoed en een culturele ervaring, om het vervolgens te variëren, te contrecarreren, te wijzigen, te verrijken. Als kind maakte ik lijmfoto’s op de kleuterschool, schilderde met krijt en kleurpotloden, maakte afdrukken met aardappelen; vandaag de dag maak ik nog steeds collages, werk ik met krijt en kleurpotloden, heb ik geprint. Mijn culturele socialisatie – tegenwoordig heet het toe-eigening – begon in die tijd, ook geïnspireerd door mijn moeder, die erg creatief was, bijvoorbeeld met modern weven. In de loop der jaren ben ik in de wereld van boeken, romans, sprookjes en saga’s, sciencefiction, fantasy terechtgekomen. Ik leerde honderden figuren en motieven kennen. Natuurlijk kristalliseren voorkeuren zich in de loop van de tijd uit: zodat ik me eerder kan verdiepen in de wereld van een dystopie als Orwell’s 1984 dan in de wereld van Harry Potter. Ik kan veel intensiever omgaan met sombere, vervreemdende beelden van een tentoonstelling dan met zomerse, impressionistische tuinlandschappen, ongeacht de respectievelijke artistieke kwaliteit. Al deze indrukken vormen mijn gedachtegang, mijn verbeelding. Ik ben altijd bijzonder geïnteresseerd geweest in het vreemde, het afwijkende in literatuur en kunst, en ben dat nog steeds. Maar dat is niet alles: ik ben ook bezig met vorm. Bovengenoemde labels zijn op mijn stenen niet toepasselijk. Ik doe gewoon wat ik wil.

Ik wil er niet één noemen, maar een hele reeks. Ik noem Jheronimus Bosch als vertegenwoordiger van het surrealisme, Max Ernst als begenadigd collagist, groteske en expressionistische vertegenwoordigers als James Ensor, Otto Dix of Paul Rebeyrolle. De COBRA-groep, te weten Carel Appel en Lucebert, die op een kleurrijke, kinderlijke en speelse manier een nieuwe kijk op de wereld geven, moeten hier worden vermeld, maar ook de veelal onbekende buitenstaanders en Art Brut-vertegenwoordigers, Outsiders die zich laten inspireren door een innerlijke gloed met hart en ziel, die in staat zijn om ruimte te geven aan hun eigen werelden ver weg van conventies. En niet te vergeten straatkunst en graffiti, meestal de randgebieden van de kunst.

Door te durven. Intieme ontmoetingen en betrokkenheid bij objecten van dergelijke kunstenaars in bijna verlaten musea, galeries en achtertuinen hebben me altijd aangemoedigd om mijn eigenaardige creativiteit de vrije loop te laten. Foto’s uit tentoonstellingen, catalogi en tijdschriften vinden hun weg naar mijn collages; Ik maak me deze wereld eigen, ik neem details, zet ze weer in elkaar, bouw mijn eigen wereld uit al deze indrukken.

Assemblages ontstonden in alle mogelijke formaten over een lange periode: vaak combinaties van gevonden, bewerkte en verwerkte materialen, met Art Brut-elementen, met collages, in kleur gevat, vaak figuratief opgemaakt, zonder stilistische beperkingen. Mijn doosassemblages fungeren formeel als collages met ruimte, grenzen, kaders. Mijn eigen collages, schilderijen, sculpturen vermengen zich met vreemde objecten, als het ware over culturen heen. Het zijn eigenlijk driedimensionale collages. Elke box heeft zijn eigen verhaal. De scène in de doos met de titel ‘De Dialoog’ roept bijvoorbeeld vragen op die elke kijker op zijn manier kan beantwoorden, maar ik geef toe dat de verschillende elementen hem in een bepaalde richting sturen: het huiskamerbehang als burgerlijk, ouderwets, de starre oude vrouw als luisteraar en ontvanger van de boodschap, het slapende, misschien dode dier in het midden… Je kunt veel bedenken. Al mijn werken zijn een aanbod aan de verbeelding, een remix van de werkelijkheid. De aantrekkingskracht ligt in de onverwachte, ongebruikelijke combinatie van de afzonderlijke elementen. Verwerk ze zoals je wilt, maar blijf niet hangen op het niveau van het benoemen van elk object. Verzin een min of meer plausibel verhaal. Ik wil en kan zulke dozen niet uitleggen, maar ik hoor graag de fantasieverhalen van de kijkers erover.

De mogelijkheid om digitale collages en afbeeldingen op de iPad te scheppen met behulp van kleine apps en kleurenfilters resulteerde in collages van betere kwaliteit. De nieuwe muziekproductie-apps, synthesizers, drums, modulaire elementen, enz. maakten het voor ons amateurs mogelijk om ineens hele muziekstukken te produceren. Met de video’s kun je nog een stap verder gaan. Ook hier is het de combinatie van elementen die de extra winst oplevert. Mijn foto’s, schilderijen, collages dienen als een extra visuele stimulans voor mijn veelal instrumentaal-elektronische muziekstukken. Maar zo’n combinatie werkt ook andersom: je laat de beelden op het scherm aan je voorbij trekken, die begeleid worden door de muziek en zo een extra dimensie krijgen. Ik raad aan om de video’s hardop te beluisteren met een koptelefoon op.

Eerlijk gezegd, nee. Tijd en kosten van een presentatie (reclame, teksten, inlijsten, stellages, lichtinstallaties, enz.) staan naar mijn mening niet in een evenwichtige verhouding tot het verwachte publieke belang. Hoe vaak heb ik niet kleinere musea of galeries bezocht waar slechts een paar geïnteresseerden verdwaalden? Ik kan me voorstellen dat lieve vrienden en leuke kennissen graag in groten getale naar een opening van een tentoonstelling zouden komen, maar begrijpelijkerwijs zouden ze de komende weken niet meer komen. Aangezien een breed publiek momenteel alleen naar bekende namen en fel gevierde, grote evenementen komt, vallen de kleine, fijne zalen buiten de boot. U kunt ervan uitgaan dat ik persoonlijk geen commercieel belang heb. Ik heb het geluk en de vrijheid dat ik geen van mijn werken hoef te verkopen. Het is het geluk van kleine kinderen die alleen voor zichzelf mooie tekeningen mogen maken.